خیلی وقتا...
دلم بهم میگه...
چرا؟
نمی دونم چی بهش بگم... سخته برام...حرف زدن باهاش...
فقط بهش می گم:
آروم باش...این هم میگذره...
چه خوشی...چه نا خوشی...میگذره گلم...
همه چی گذریه
...کل دنیا... می رسیم به آرامشمون... آروم باش...
...تو هم به دلت بگو...
...لبخند یادتون نره...
روزگارتون بخیر...
بزرگ تر می شوم ، اما...
حجم کمتری از زمین را اشغال می کنم...
مستطیل کوچک یک متر و هفتاد زیر...
اتاقکی که نمی دانم چطور... یک مشت خودم و یک عالم تو را جای دهم...گیاهــــــــــه وحشیه کوهم... نه لایق گلدان...
مرا به بزم خوشــــــی های خود سـرانه مبر...
به سردیــــــــــه خشن سنگ، خو گرفته دلم...
مــــــــــــــــــرا به خــــــــــــــــــــــانه مبر...
زادگاهــــــــــــــــــــــــــم کــــــوه اســــــت
ز زیر سنــــــــــــگی یک روز سر زدم بیرون...
به زیر سنـــــــــگی یک روز می شوم مدفون...
سرشت سنگــــیه من، آشیانه ی اندوه است...
جدا ز یـــــــــــــــــــار و دیارم، دلم نمی خندد...
ز من طراوت و شادی و رنگ و بوی مخواه...
گـــــــــــــــــــیاه سنگی کوهم، در انتظار بهار...
مرا نوازش و گرمـــــــــی، به گریه می آرد...
مرا به گریــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه میار!
گاهـــــــــی می شینم و به مشکلاتم فـــــــــــکر می کــــــنم!
اینجور مواقع... حس میکنم، دلم با یه کش وصــــل شده
به مشکلات و من بــــــــرای فــــــرار کـــــردن...
ســـــــــــرعت قـــــدم هامو زیاد مـــــیکنم..
اما همین که یه کم فاصله می گیــــرم،
ایـــــــــــــــن کـــــــــــــــــــــش ...
منو دوباره می کشونه سمت این مشکلات!
همه ی ما ایـــــــــــــــــــــــنجوری هســــــتیم!
چرا می خــــــــــوایم از مشکلات فرار کنیم؟ هـــــــوم؟!
فکر کنیـــن رفتین نونوایی... به همین راحتی جاتونو به کسی
میدینکـــــــــــــــــــه نـــــــــــــــــــــــون
بگیـــــــــــــــــــــــــره؟
پس عقب نشینی نکنین و جاتونو به مشکلات ندین لطفا!
D e h e!
بشینیــــن کنار مشکلاتتون و بهشون فکر کنین!
انقد فکر کنین که کم کم... مشکلات ازتون فرار کنن!
لـــــــــــــــــطفــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاً..
لبخنــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد یــــــــــــــــــادتــــــون
نـــــره!
روزگـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــارتون
بخیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــر!زیر خاکستر ذهنم باقیست
آتشی سر کش و سوزنـــده هنوز
گاه گــــــاهی کــــه دلـــــم می گیــــرد
پیـــــــش خـــــــود مــــی گـــــــــــــــــویم:
آن که جانم را سوخت ، یاد می آرد از این بنده هنوز؟
سخــــــــــــــــــــــــت جــــــــــــانـــــــی را بیــــــــــــــن
کــــــــــــــــــه نمـــــــــــــــــــــــردم از هــــــــــجر
(مـــــرگ 100 بار بـــــــــــِه از ، بی تو بودن باشد)
گفتم از عشــــــــــق تو من خواهــــــم مرد!
چون نمـــــــــــــــــــــردم، هستــم...
پیش چشمان تو شرمنده هنوز!
نخند...
dehe!
چی خنده داره؟
بهت میگم نخند!
...
چشم!
...
حرف نزن...
ای بابا!
اینا چیه داری میگی؟
...
چشم!
...
میشه بسه؟
آهای آدما...
میشه تصمیم بگیرین قشنگ بخندین؟ میشه از ته دلتون حرف بزنین؟
بزارین دنیا و مردمش، هر چی می خوان بهتون بگن...
می خوام یه چیزی بپرسم ازتون... لطفاً خوب روش فکر کنین..
دو تا سیب داریم! یه سیب قرمز خوشگل... که پوستش سالمه، ولی توش پر شده از کرم های مختلف!
و یه سیب که پوستش زشت و خرابه، ولی گوشتش سفید و خوش طعمه!
شما کدومو می خواین؟
پوست مهم تره یا گوشت؟
...
زندگیمون هم همینطوره دیگه! آها!
بزارین دیگران هر چی می خوان بگن... وقتی توی زندگیتون مرتبه و خودتون دارین ازش لذت میبرین ، آخه جون دلم...
اینقدر اهمیت نده به حرف های دوستات و دشمنات!
یه کم زندگی کن! ولی قشنگ!
روزگارتون بخیر...