گیاهــــــــــه وحشیه کوهم... نه لایق گلدان...

مرا به بزم خوشــــــی های خود سـرانه مبر...

به سردیــــــــــه خشن سنگ، خو گرفته دلم...

مــــــــــــــــــرا به خــــــــــــــــــــــانه مبر...

زادگاهــــــــــــــــــــــــــم کــــــوه اســــــت

ز زیر سنــــــــــــگی یک روز سر زدم بیرون...

به زیر سنـــــــــگی یک روز می شوم مدفون...

سرشت سنگــــیه من، آشیانه ی اندوه است...

جدا ز یـــــــــــــــــــار و دیارم، دلم نمی خندد...

ز من طراوت و شادی و رنگ و بوی مخواه...

گـــــــــــــــــــیاه سنگی کوهم، در انتظار بهار...

مرا نوازش و گرمـــــــــی، به گریه می آرد...

مرا به گریــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه میار!